Najnowsza książka Sylwii Chutnik „Dintojra” to zbiór jedenastu opowiadań, które w większości powstawały w bardzo różnych okresach i były pisane na konkretne okazje czy do konkretnych miejsc, co wyraźnie czuć podczas czytania. Wydawca szukał więc dla nich wspólnego motywu, którym ostatecznie uczynił – zemstę.
„Jeśli mówimy o śmierci, raku, pandemii i nie byłoby w tym ani odrobiny pogodnego dystansu, byłoby to po prostu nie do zniesienia. Nie lubię pisarzy w stu procentach poważnych, bo nie pokazują oni prawdziwej rzeczywistości”. O swoich powieściach, roli zwierząt i warsztacie pisarskim mówi „Kulturze Liberalnej” amerykańska pisarka Sigrid Nunez.
Eseje specjalisty od mikrohistorii, kobieca dystopia science-fiction, powieść dygresyjna z ducha XVII wieku, osobista historia awansu społecznego, literacki opis życia z osobą ze spektrum autyzmu… To tylko niektóre z książek z 2024 roku, na które warto zwrócić uwagę.
Od 2012 roku, przez pięć lat, starym volkswagenem transporterem Agnieszka Pajączkowska jeździła wzdłuż północnej i wschodniej granicy Polski, prowadząc Wędrowny Zakład Fotograficzny. W 2019 roku opisała ten projekt w książce pod tym samym tytułem. „Nieprzezroczyste. Historie chłopskiej fotografii” to kontynuacja tej reporterskiej przygody.
Historia odkrycia prac Vivian Maier jest tak samo niesamowita i tajemnicza, jak postać fotografki. Biografia artystki autorstwa Ann Marks to fascynujące śledztwo sięgające XIX wieku.
Trudno znaleźć w naszej historii bardziej znienawidzoną Polkę niż komunistka Wanda Wasilewska. Przez dekady wydawała się postacią jednowymiarową, a więc zupełnie nieciekawą. Biografia Piotra Lipińskiego pokazuje, że wcale nie musiało tak być.
„Abakanowicz. Trauma i sława”. Tak zatytułował biografię jednej z najlepiej znanych na świecie polskich artystek Paweł Kowal. Oczekiwałabym zatem, że dowiemy się jako czytelniczki i czytelnicy, jak ta trauma wpłynęła na wybory artystyczne Abakanowicz. Niestety, nic z tego.
W ostatnich latach mieliśmy wysyp książek o odchodzeniu i żałobie. Każda z nich bierze się ze wspólnego doświadczenia piszących – straty, ale przeżywanie tej straty jest już zupełnie inne dla każdego z nas i cudze cierpienie naprawdę niczego nas nie uczy. Po co zatem piszemy i po co czytamy takie książki?
Kiedy w Polsce rodzice (zwłaszcza matki) dzieci i dorosłych z niepełnosprawnością od lat wychodzą na ulicę, aby walczyć o swoje podstawowe prawa, w wielu innych krajach dyskutuje się o zupełnie innych potrzebach – jak najlepiej świadczyć opiekę wytchnieniową, jak pomóc osobom z niepełnosprawnością w usamodzielnieniu się, jak zadbać o dobrostan psychiczny i fizyczny całej rodziny. Książka Clary Dupont-Monod to opowieść na przecięciu tych dwóch światów.
Maria Rodziewicz, albo szerzej znana jako: Rodziewiczówna, to postać niejednoznaczna. Patriotka, katoliczka, ziemianka zbliżona do kręgów sanacyjnych, a jednocześnie wyemancypowana działaczka na rzecz kobiet, powszechnie uważana za lesbijkę. Padoł pokazuje złożoność charakteru tej niezwykle płodnej pisarki i stara się nie pomijać niewygodnych faktów tylko dlatego, że nie wpisują się one w jakąś z góry określoną wizję.
„To osobista podróż do symboli, do obszarów oswojonych – ulicy, dzielnicy, przedmieść, centrum, ludzi bliskich i nieznajomych, z którymi połączyło mnie wspólne miejsce życia” – tak o swoim projekcie „42-200/tożsamość/ludzie/miejsca” mówi Jacenty Dędek. Na łamach „Kultury Liberalnej” w 2020 roku pisaliśmy o „Portrecie prowincji” – poprzednim projekcie fotografa.
Pierwsza wydana w Polsce książka Emilie Pine, zbiór esejów „O tym się nie mówi”, wyróżniała się na tle innych tekstów wpisujących się w nurt popularnego autobiografizmu. Osobista opowieść o kolejnych próbach zajścia w ciążę i poronieniach oraz życiu jako córka alkoholika, była naprawdę przejmująca. Tym razem Pine debiutuje jako powieściopisarka i znów dotyka trudnych intymnych spraw, z którymi mierzą się tytułowe bohaterki.
Pierwszy raz zrozumiałam, co znaczy być dziewczynką, dość późno, ale tylko dlatego, że wcześniej byłam dzieckiem dość nieśmiałym, czyli takim, jakim powinna być „prawdziwa” dziewczynka. Kiedy skończyłam czternaście lat w moim życiu nastąpiła przemiana – zaczęłam mieć zdanie na każdy temat i z wielką przyjemnością używać słowa „nie”. Czyli robić wszystko to, co „porządnej” dziewczynce nie przystoi. Czy na pewno?
Jak zwykle bywa u Bator, także w „Ucieczce niedźwiedzicy” poznajemy przede wszystkim kobiety. Takie, które zaczynają na nowo – po rozstaniu lub śmierci, i te, które wybrały samotność czy może właśnie wolność. Wspólnym mianownikiem tego zbioru opowiadań jest też smutek.
W kraju, który ukochał sobie figurę Matki Polki, niewiele pozostaje miejsca dla kobiet, które myślą o sobie. Taką kobietą jest Wera, narratorka najnowszej powieści Zyty Rudzkiej. Budując pasjonującą opowieść, pisarka znów potwierdza, że mistrzowsko potrafi pracować w języku i z językiem.