W ostatnim czasie nie da się uciec od polityki – zwłaszcza amerykańskiej. Tym bardziej, jeśli przy okazji czyta się amerykańską powieść. I to na dodatek Wielką Amerykańską Powieść. W zaledwie trzy lata po publikacji krytycy i czytelnicy uznali bowiem za taką „Syna” Philippa Meyera. Nie bez kozery.
„Nie ma wielkiego znaczenia, co wybierzesz – «nowa polityka» jest pozbawiona treści i napędzana wyłącznie pieniędzmi”, twierdzi słynny reporter.
„Vineland” dostarcza wszystkiego, czego moglibyśmy spodziewać się po powieści Thomasa Pynchona, jednak po jej lekturze trudno nie czuć się zawiedzionym. Być może dlatego, że w drugiej dekadzie XXI w. buntowniczy wydźwięk powieści nie brzmi już tak mocno.
Kosiński, Dygat, Płatonow, Kawabata… To tylko niektóre z nazwisk pisarzy, których książki przypominamy w naszym corocznym zestawieniu. Wydane przed laty, nieco zakurzone, z lekko powycieranymi okładkami, wciąż zaskakują i zmuszają do myślenia.
„To rzecz jasna Stany Zjednoczone i Chiny, morzem jest internet, a wzburzonymi falami – zalewający świat potok informacji”. O podszytych nieufnością stosunkach chińsko-amerykańskich pisze Katarzyna Sarek.
Popularność najnowszego filmu Clinta Eastwooda pokazuje, że Amerykanie wciąż darzą swoich żołnierzy wielkim szacunkiem. Liczne słabości i uproszczenia „Snajpera” to z kolei dowód na to, że coraz słabiej ich rozumieją.
Bohaterowie esejów Susan Sontag – Artaud, Barthes, Walter Benjamin, Canetti – będą wciąż fascynować, inspirować, oburzać. Ich dzieła powstały „pod znakiem Saturna”, w cieniu zakwitającej melancholii, gdzie spojrzenie w dal nie skrywa pustki, lecz bolesną prawdę o niespełnieniu, które staramy się zagłuszyć.
Książka „Solidarność a polityka antypolityki” Davida Osta została ukończona w 1989 r. Znakomicie wpisuje się jednak w obecny klimat słodko-gorzkich obrachunków ostatniego ćwierćwiecza, stanowiąc – wbrew dzisiejszym tendencjom – pochwałę naszych wyborów sprzed lat.
„Kultura Liberalna” w partnerstwie z Fundacją Edukacyjną Jana Karskiego serdecznie zaprasza na debatę: Emisariusz, świadek… pragmatyk? Wszystkie twarze Jana Karskiego Jan Karski, jeden z patronów roku 2014, jawi się – będąc tym, który utrwalił świadectwo o polsko-żydowskim oporze i cierpieniu w czasie drugiej wojny światowej – jako niekwestionowany autorytet moralny. Jednak Emisariusz i Świadek to […]
Kiedy po wojnie Miłosz rozpoczął pracę w charakterze peerelowskiego dyplomaty, postawił na szali całą swoją literacką niezależność i dobre imię. Dziś ilość zarzutów stawianych mu z tego powodu przez niektórych krytyków jest przeogromna. Wydane właśnie „Raporty dyplomatyczne” pisarza są dobrą okazją, by te opinie zweryfikować.
Gdyby przewrotnie spróbować ograniczyć fabułę „Sierpnia w hrabstwie Osage” do kilku wyjętych z kontekstu elementów, mogłyby to być: alkoholizm, kazirodztwo, narkomania, pedofilia, przemoc w rodzinie, rak, romans, trup. Trzeba być jednak nieczułym figlarzem, by w trakcie seansu ograniczać się do odhaczania punktów z katalogu kontrowersji.
Najnowszy film Paula Greengrassa – „Kapitan Phillips” – to nie tylko historia o dramatycznym losie porwanego przez piratów somalijskich Richarda Phillipsa, kapitana MV Maersk Alabama, lecz także opowieść o lęku Ameryki przed Afryką, o stereotypach utrudniających zbudowanie rzeczywistej współpracy między tymi kontynentami.
Jestem na Twitterze. @RafalWos. Co mnie tam zagnało? To długa historia. Można ją sobie prześledzić tutaj. Dając przy okazji uczciwie zarobić wydawnictwu, w którym uczciwie zarabiam na życie i możliwość bycia wyzyskiwanym (oficjalnie niby to pro bono) w takich miejscach jak „Kultura Liberalna”. Co Twitter ma wspólnego z Niemcami? To właśnie tam poznałem Erica Jarosinskiego. I o nim będzie dzisiejszy felieton.
Anna Serdiukow Fuck you, Mr. President! „Nie dość, że użyliśmy fragmentu przemówienia George’a W. Busha w filmie, to umieściliśmy nazwisko prezydenta w napisach końcowych pośród członków obsady. Uważam go za bardzo złego aktora” – o obrazowaniu śmierci i Ameryce jako kraju zamkniętych możliwości mówi reżyser „W kręgu miłości” Felix Van Groeningen. Anna Serdiukow: Gdybym nie […]
Z Edwardem Luttwakiem rozmawia Tomasz Sawczuk.